Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Urodziła się 24 listopada 1891 roku w Krakowie. Jej ojcem był Wojciech, a dziadkiem Juliusz Kossak. Siostra Marii była pisarką tekstów satyrycznych, Magdalena Samozwaniec, autorka znanej parodii Trędowatej pt. Na ustach grzechu. Powieść z życia wyższych sfer towarzyskich z 1922 roku, a także książki o sławnej siostrze – Zalotnica niebieska (1973, wyd. pośmiertne). Otrzymała dokładną edukację domową, a samodzielnie studiowała przyrodoznawstwo, filozofię i literaturę. Przez pewien czas korzystała z wykładów jako wolna słuchaczka na Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Przebywała w kręgach tzw. high life`u, a wśród jej znajomych byli między innymi Morstinowie, Pawlikowscy, przyjaźniła się też z Witkacym, z którym razem napisała komedię „Koniec świata” (niestety nie dotrwała do naszych czasów). Jej pierwszym mężem był oficer austriacki, Władysław Bzowski, z którym rozwiodła się, aby poślubić Jana Pawlikowskiego, syna jednego z pierwszych polskich taterników. Jej trzecim mężem był oficer lotnictwa, Jerzy Stefan Jasnorzewski. Dzięki korzystnym koligacjom rodzinnym, Maria miała możliwość wiele podróżować w życiu. Była między innymi we Włoszech, w Rumunii, Turcji i Afryce. We wrześniu 1939 roku, razem z trzecim mężem wyjechała z Polski i przebywała początkowo we Francji, a potem w Anglii. Cierpiała na nieuleczalną chorobę, z powodu której ostatnie miesiące życia spędziła w szpitalu. Zmarła na raka 9 lipca 1945 roku w Manchesterze. Jej debiut poetycki była to publikacja tomu „Niebieskie migdały” w 1922 roku. Do momentu wybuchu wojny wydała dwanaście następnych tomików, z których najbardziej znane są: „Różowa magia” z 1924 roku oraz „Pocałunki” z 1926 roku. Oprócz twórczości poetyckiej, w jej dorobku literackim znajdują się też dramaty, między innymi: „Mrówki” (wyst. 1936), „Baba-Dziwo” (wyst. 1938), z których tylko kilka ukazało się na scenie, a także proza poetycka – „Szkicownik poetycki” (1939) .